دیروز بیماران را از بیمارستان بیرون انداختند ، امروزبیماران جذامی ،فردا میخواهیم شاهد چه عمل غیر انسانی دیگری باشیم؟
پس کجا رفت آن همه دم زدنها از شان ومقام والای انسانیت، آن مرام جوانمردی و نوع دوستی ما.همیشه دم از معنویت میزنیم و فقط افتخارمان داشتن انسانهایی در تاریخ ایران و قهرمان پروریست , پس چه وقت
میخواهیم عمل و حرکتی کرده باشیم که مسئولیت آن را خودمان بر عهده داشته باشیم
امروز
پنجشنبه ، 8 ارديبهشت 1390 ، 16:11
تماسهای مردمی حاکی از اخراج بیماران جذامی از درمانگاه امراض پوستی دانشگاه علوم پزشکی در خیابان وحید، جنب بیمارستان شهید هاشمی نژاد بود.
با ورود تیم خبری قدس، بیماران که بیشتر آنان به بیماری جذام مبتلا هستند؛ شروع به گلایه کردند. برخی از آنان به دلیل وخامت بیماری قادر به راه رفتن نبودند و برخی نیز با پاهای مصنوعی به زحمت خودشان را می رساندند تا از مسؤولان به خاطر اتخاذ این تصمیم گلایه کنند.علی محمودی، یکی از بیماران با بیان اینکه آسایشگاه «محراب خان» سالها قبل برای جذامیان وقف شده است، گفت: پیش از انقلاب اسلامی این آسایشگاه ساخته شده و کاربری آن ویژه بیماران مبتلا به جذام بوده است. چندی پیش به دلیل اینکه این مکان داخل شهر قرار گرفت، جذامیان را به بیمارستان بوعلی منتقل کردند. پس از مدتی دوباره آنان به بیمارستان طالقانی منتقل شدند.وی اظهار داشت: بهزیستی و کمیته امداد حاضر به پذیرش بیماران نشدند و انجمن حمایت از جذامیان حاضر به نگهداری این بیماران شد که رئیس دانشگاه علوم پزشکی در آن زمان مخالفت کرد. پس از آن، بیماران مجدداً به این مکان منتقل شدند که همیشه در این مکان بمانند، ولی پس از این همه فراز و نشیب، تصمیم جدیدی گرفته شد و تمام وسایل را با چهار کامیون از آسایشگاه خارج کردند و معلوم نیست سرنوشت ما چه می شود.
بلاتکلیفی ۴۰ مجذوم
یکی دیگر از بیماران درمانگاه امراض پوستی خاطرنشان کرد: زمین بیمارستان شهید هاشمی نژاد هم فقط برای رسیدگی به امور جذامیان واگذار شده که از آن به عنوان بیمارستان استفاده می شود و اکنون بقیه آن را هم می خواهند از ما بگیرند.وی در حالی که می گریست، به خبرنگار قدس گفت: در حال حاضر چه کسی حاضر به نگهداری از من است. با این وضعیت باید کجا بروم و چکار کنم. اگر سالم بودم که دست به دامان مسؤولان نمی شدم. آیا دیواری کوتاه تر از جذامیان پیدا نکرده اند که این گونه به ما ظلم می کنند.یکی دیگر از آنان اضافه کرد: مدتهاست که ما فراموش شده ایم. هیچکس به ما رسیدگی نمی کند. با وجود این بیماری باید دست به دامان چه کسی بشویم. چه کسی حاضر است از ما نگهداری کند. ما معلول هستیم همه داروها و تجهیزات این مرکز را برده اند و حدود ۴۰ نفر از ما بلاتکلیف هستند.
ضرب و شتم جذامیان
علی یادگاری، یکی دیگر از جذامیان که آثار ضرب و شتم بر روی صورتش دیده می شد، گفت: من به این تصمیم اعتراض کردم که از سوی آقای… مسؤول مرکز با آچار فرانسه مورد حمله قرار گرفتم و صورتم مجروح شد.
وی اظهار داشت: بیشتر بیماران این مرکز هیچ کسی را ندارند که از آنان نگهداری کند. این در حالی است که تمام وسایل بیماران بدون اطلاع آنان منتقل شده است. هیچ چیزی را نگذاشتند یخچال، ماشین لباسشویی و بسیاری از وسایل دیگر را از مرکز خارج کرده اند. فقط مقدار ناچیزی با مقاومت ما و برخی افراد دلسوز به مرکز بر گردانده شد.ابراهیم گریوانی، فرزند یکی از جذامیان نیز به خبرنگار ما خاطرنشان کرد: از ۶۰ سال گذشته جذامیان در این محل اسکان داشته اند. از سوی فرد خیری به نام محراب خان برای نگهداری جذامیان واگذار شد. در حال حاضر بیماران از استانهای دیگر کشور نیز در این مرکز نگهداری می شوند.
وی افزود: در منطقه طلاب حدود ۴ هزار بیمار مبتلا به جذام وجود دارد، ولی این مرکز از حدود ۴۰ بیمار جذامی نگهداری می کند. آنان بیماریهای حادی دارند و با این حال بارها از نقطه ای به نقطه دیگر منتقل شده اند.
۵۰ سال اقامت در آسایشگاه
یکی دیگر از بیماران یادآور شد: من از سال ۱۳۴۰ در این مکان مورد درمان قرار گرفتم. بیمارستان امام حسین هم مربوط به جذامیان بوده است، ولی در حال حاضر هیچ توجهی به ما نمی شود.وی اضافه کرد: من در این دنیا هیچ کسی را ندارم، چرا ما را آواره می کنید؟ مگر ما چه گناهی کرده ایم؟ بیماری خودمان بس نیست که شما هم نمک روی زخممان می ریزید. آیا در کشورهای دیگر هم با جذامیان این گونه برخورد می شود؟ اگر کسی به بیماری جذام مبتلا شد باید از جامعه طرد شود؟
وضعیت جسمی برخی از جذامیان به گونه ای بود که قادر به صحبت کردن و یا راه رفتن نبودند. آنان به شدت از تصمیمی که برایشان اتخاذ شده بود مضطرب بودند.
اجرای یک دستور
مسؤول این مرکز گفت: با دستور مسؤولان این بیماران به مکانی دیگر منتقل می شوند.البته نامه ای که او در دست داشت، بدون سربرگ و مهر بود که نیروی انتظامی مستقر در محل آن را فاقد وجاهت قانونی دانست. از این مرکز که خارج شدم، قدری به وضعیت جذامیان فکر کردم که اگر هر یک از ما دچار این بیماری می شدیم، از مسؤولان چه انتظاری داشتیم. پس، از دید یک انسان به این بیماران بنگریم و رفتار انسانی با آنان داشته باشیم.
منبع : كانون حمايت از خانواده جان باختگان و بازداشتي ه
.....فردا ؟
سازمان عفو بين الملل افزايش چشمگير اعدام ها در ايران، خصوصا اعدام نوجوانان را محکوم کرد.
